Geschreven door: Freek en Tim Haverman
Publicatiedatum: zondag 16 november 2014, BredaVandaag.nl

Gister was het dan zover. Na 4 maanden en 10 dagen lopen kwamen we aan op onze eindbestemming Cabo da Roca. Zoals we vorige week schreven begon het weer een beetje om te slaan, dus we komen precies op tijd aan. Eigenlijk zoals onze hele reis wel was, we liepen steeds in de juiste periode door de verschillende landen heen. Maar voor je laatste dagen hoop je natuurlijk op goed weer, want je wil het leuk afsluiten. En dat was ook wel het geval.

Afgelopen vrijdag – the day before – was het heel de dag stralend weer en hebben we grotendeels langs de Portugese kust gelopen, richting Cascais. Acht kilometer voor Cabo zijn we toen gestopt, zodat we op onze finale-dag lekker rustig aan konden doen.
(de tekst gaat onder de video verder)

Zaterdag 15 november. Rond negen uur stappen we in de auto om terug te gaan naar het dorpje waar we de avond daarvoor gestopt zijn. Marc en Petty – de ouders van Tim – zijn overgkomen uit Nederland om bij deze laatste dag te zijn en hadden ons daar de dag ervoor opgehaald. Nadat we samen koffie hebben gedronken rijden Marc en Petty richting Cabo da Roca en starten wij aan onze laatste acht kilometer.

Onderweg worden we gebeld door Omroep Brabant (live op de radio), KRO Hemelbestormers (vandaag te horen op Radio 2 om 12.00 uur) en het Algemeen Dagblad (maandag in de krant). Ons lichaam begint er zin in te krijgen en door de adrenaline zijn die laatste acht kilometers – wat toch al geen grote afstand is – een peuleschil.

Twee kilometer voor het eindpunt voegt de moeder van Tim zich er bij. Ze loopt de laatste kilometers mee. Symbolisch een mooie afsluiting van onze reis, want we lopen tenslotte voor onze moeders (om geld in te zamelen voor hersenonderzoek). Ze vindt het fantastisch. Het lopen gaat wat minder snel dan bij jou en mij – Petty ondervindt nog dagelijks de gevolgen van haar hersenbloeding – maar leuk is het wel. We denken ook aan Teske, mijn stiefmoeder. Ze is te ziek om op dit moment naar Portugal te komen. De hersentumor is weer groeiende dus het zijn spannende tijden. Maar daarom is het ook goed dat de reis dadelijk volbracht is, want het is tijd om naar huis toe te gaan.

Met Teske in gedachten en Petty in ons midden lopen we richting de klif, het meest westelijke punt van het vasteland van West Europa. Verder lopen dan dit kan niet meer, dan duiken we zo de zee in. Helemaal bij de rand mogen we van Petty niet komen – een windvlaag zorgde er afgelopen jaar voor dat een koppel naar beneden was gevallen -, maar we komen dichterbij.. We tellen af.. 3.. 2.. 1..

En ja hoor! We zijn er. Tim en ik duiken elkaar in de armen, op en neer springend. Vlug pakken we onze champagneflessen. Na wat schudden spuit de champagne er uit en proostten we met zijn vieren op de aankomst. Het zit er op! 105 dagen wandelen, 3212 kilometer gelopen om geld in te zamelen voor hersenonderzoek. De teller stond een dag voor onze aankomst op 20.000 euro en we hopen natuurlijk nog op een extra boost nu we zijn aangekomen. Want doneren kan nog steeds (NL44 INGB 0006 5495 41 t.n.v. STG Wereld Zonder Kopzorgen). En op dinsdagavond 2 december – als we een afsluitende avond met veiling organiseren in Café de Bommel –  wordt het eindbedrag bekend gemaakt. U bent van harte welkom!

Voor meer informatie ga naar www.wereldzonderkopzorgen.nl