Wat is Ourground? Zes vrouwen die een kijkje geven in hun leven. Ze nemen je mee langs alle parels die Amsterdam rijk is, spuien over de dagelijkse highs en lows en leggen stedelijke issues onder de loep. Ze halen parels uit de oesters van het leven, poetsen ze en geven ze prijs.
Onze verhalen zijn rauw, simpel maar kritisch en toch authentiek. Ook geven ze regelmatig een mannelijke gastcolumnist de ruimte om te schrijven voor de voornamelijk vrouwelijke lezers.

Man wil kind
Er is een vraag waarvan ik merk dat die me steeds meer bezig houdt. Op straat kom ik namelijk oud-klasgenoten tegen en die hebben er al eentje… En elke keer denk ik weer: ‘ wil ik wel óf geen kinderen?’  

Op dit moment zeg ik nee. Niet dat het nu speelt om die beslissing te nemen – want een relatie heb ik nog steeds niet en het daten heb ik even on hold gezet –, maar bij mannelijke kroeggabbers hoor ik steeds vaker ontwakende eierstokken (waar deze dan ook mogen zitten). En hoewel de babyboom op dit moment nog niet in mijn innercircle plaatsvindt, verbaas ik me er bij bekenden het meest over de vanzelfsprekendheid dat mensen aan dit intense, geldverslindende avontuur beginnen. Eenmaal geboren kan je er namelijk niet meer vanaf.

Voor sommige vrouwen is de geboorte van hun kind een soort ultiem orgasme van een jarenlange levensmissie. Al sinds ze hun eerste oppaskind behandelen als eigen kroost weten ze het zeker, moeder worden is het mooiste wat er is (slapeloze nachten, poepluiers en een relatiecrisis even weggedacht). Voor mannen daarentegen ontstaat die behoefte pas veel later. Zo eind twintig, half dertig. Hun wilde jaren achter de rug. Maar dan toch, daar opeens. Een vriend heeft net een baby gehad. Ziet er toch wel leuk uit, zo’n gadget. Die wil ik ook.

En als de behoefte er dan is, moet deze bij veel soortgenoten meteen worden omgezet tot de daad. Vaak is het dan zelfs zo dat vrouwen nog even de boot afhouden – carrière maken, reizen -, terwijl hun mannen al in foetus houding het bed warm houden voor de paringsdans.

Dan opeens ben je vader. En hoewel de paus zegt dat het egoïstisch is om kinderloos te blijven, vraag ik me af: is kinderen krijgen juist niet heel egoïstisch? Die kleine die de eerste tien jaar van zijn leven vrolijk voor je uit paradeert en luistert naar alles wat je zegt. Je bouwt je eigen, kleinere mini-me creatie die je tot zijn twintigste kan sturen in richtingen waar je zelf nooit bent gekomen. Waar je eindelijk van kan winnen met voetbal en handjedrukken, de eerste jaren althans, en die je vervolgens afdwingt dat ze van je houden en je later verzorgen als je oud bent.
Dus doen of niet? Ik ben nog niet overtuigd..

Het mooie lijkt mij dat je iemand de mogelijkheid geeft om tachtig leuke jaren op deze aarde rond te lopen. Ik ben zelf ook maar wat blij dat mijn ouders mij – ondanks hun ietswat instabiele relatie destijds – ervoor hebben gekozen mij het leven te geven. Ik geniet al 30 jaar.

Misschien dan maar gewoon een kleine tegen de tijd dat ik 40 ben. Kinderen houden je jong en er moet toch iemand voor je zorgen als je ouder bent.

En als ik dan 40 ben als ik vader word, hoe oud moet mijn vriendin dan zijn? Dan moet ik dus nu op zoek naar een leuke studente van 24.

Noem mij maar egoïstisch, ik wil kinderen!