Au revoir la France


Functie

WZK: Blog 10

Jaar

2014

Klant

BredaVandaag.nl

Geschreven door: Freek en Tim Haverman
Publicatiedatum: zondag 14 september 2014, BredaVandaag.nl

Na precies twee maanden (22 juli – 21 september) in Frankrijk te hebben gelopen zijn we bij de Spaanse grens aangekomen. Een moment waar we enorm naar uit hebben gekeken de afgelopen weken. Want hoewel het leuk wandelen was, wil je op een gegeven moment weer een fase verder zijn. Voor ons is die fase Spanje en die gaan we maandag eindelijk bereiken. De laatste Franse meters zijn overigens niet de makkelijkste, we moeten de Pyreneeën over. Maar met de gedachten dat we aan het einde van de dag in Spanje zijn moet dat zeker lukken.

Frankrijk. Twee maanden lang hebben we elke ochtend Pain de chocolat (chocoladecroissant) en vele, vele stokbroden op. Keer op keer kwamen we Fransen tegen die tegen je aan blijven praten in het Frans, ondanks dat je al drie hebt gezegd dat je geen Frans spreekt. Steeds weer dronken we Petit Café en werden we bediend door chagerijnige Fransen. Of kwamen we in dorpen waar alles gesloten is tussen heel vroeg en heel laat én net op het moment dat je aankomt. Veel leegstaande huizen hebben we gezien. En steeds vroegen we onszelf af, waar is de eigenaar gebleven? Overleden? Naar de stad getrokken? En – net als in Breda overigens – hebben de Franse winkeliers last van de crisis gehad de afgelopen jaren, want bedrijfsruimtes door het hele land staan leeg.
(de tekst gaat verder onder de video)

Maar we hebben ook veel aardige Fransen ontmoet. Mensen die onderweg water of eten aanbieden, omdat ze zien dat je de camino loopt. Of mensen die je voor een avond in huis nemen en een drie-gangen-menu voor je koken. Afgelopen week nog, in Captieux. Tim liep een paar dagen vooruit, omdat ik met enkel op bed lag. Rond Captieux was hij een verkeerde weg ingelopen en liep uiteindelijk zeven kilometer van de route af. Daar reed een vrouw langs die de Pelgrimsschelp op de rugzak zag en stopte. Ze had zelf net de Spaanse route afgelegd. Ze vroeg meteen of Tim een slaapplek zocht en wat wilde eten. Na ruim 40 kilometer te hebben gelopen geen verkeerd aanbod. Toen ik drie dagen later in Captieux aankwam bood ze mij hetzelfde aan. Hoewel zij geen Engels kon en wij geen Frans waren het best een leuke avonden.

En hoe zuidelijker we kwamen, hoe leuker Frankrijk werd. In het noorden vroegen we ons nog af waar in hemelsnaam het gezegde Leven als een god in Frankrijk vandaan kwam. Maar hier, in Saint-Jean-Pied-De-Port, zijn we het er over eens dat dit gezegde moet zijn Leven als een god in Zuid-Frankrijk.

Frankrijk bedankt. Het waren twee mooie maanden met (letterlijk) diepe dalen en hoge pieken. Au revoir en in ieder geval tot over twee jaar (met het EK voetbal). En voor nu, Viva España.

Voor meer informatie ga naar www.wereldzonderkopzorgen.nl


Sluiten