Camino familie


Functie

WZK: Blog 11

Jaar

2014

Klant

BredaVandaag.nl

Geschreven door: Freek en Tim Haverman
Publicatiedatum: zondag 28 september 2014, BredaVandaag.nl

Het is vandaag vrijdag 2 oktober en we zitten precies tien dagen op de Spaanse Santiago route. Vanmiddag zijn we aangekomen in Burgos en hebben de Rioja streek alweer achter ons geloten – Jammergenoeg, want een wijntje is slechts één euro en een cola één euro vijftig.

Van de groep waarmee we vertrokken zijn er nog maar een paar over. Sommige mensen lopen wat rustiger en zijn nog niet aangekomen in Burgos of lopen sneller en zijn het al voorbij. Anderen liepen maar een week en zijn weer terug naar huis of pakken een stuk de bus, omdat ze maar een bepaalde tijd hebben om in Santiago aan te komen.

Met de mensen die nog steeds op ons tempo lopen hebben we het ondertussen erg gezellig. Het is gebruikelijk om ‘jouw’ groep (de groep waarmee je start vanuit Zuid-Frankrijk) als Camino-familie te beschouwen. De grootte van de familie is maar net met hoeveel mensen je contact hebt. Zo kan je Camino-familie bestaan uit drie, maar ook uit tien personen.

Wijzelf hebben niet zoveel met de term Camino familie. Het klinkt meteen alsof je in een soort van sekte bent belandt.  En daarnaast, we hebben al genoeg familie in Nederland. Om de Nederlandse familie-situatie in kaart te brengen zou ik al heel deze column nodig hebben. Wij hebben het daarom over onze Santiago vrienden. Een leuke groep mensen die we in verschillende fases van onze wandelreis hebben ontmoet, niet echt één groep dus.
(de tekst loopt verder onder de video)

Op dit moment lopen we met onze Joodse vrienden Pepsi (26). Altijd vrolijk, vol met humor en met een flinke dosis doorzettingsvermogen. Vanaf dag drie zitten haar voeten vol met blaren, maar echt klagen doet ze niet en ze wandelt nog steeds dertig kilometer per dag. De reden om naar Santiago te lopen is een beetje om af te vallen (ze eet overdag maar één sinaasappel), maar vindt het voornamelijk gezellig. Een elektrische vliegenvanger (zo eentje met blauw licht waarin je de vliegen hoort verbranden) noemt ze een Auschwitzje, refererend naar het beruchte concentratiekamp Auschwitz. Dit weekend – na de Joodse feestdag Yom Kippur – gaat ze per bus naar Leon, om vanaf daar de Santiago route af te maken.

Naast Pepsi lopen we ook met de Duitser Andy (51). Andy is al 25 jaar eigenaar van een verwamingsbedrijf in het Duitse Ölm en heeft nu voor het eerst twee weken vakantie. Voordat hij naar Santiago vertrok was hij bijna overwerkt en dus besloot hij tijd vrij te nemen.

Op de tweede dag in Spanje zijn we gedrieën naar Pamplona gelopen, een tocht van 44 kilometer. Helemaal kapot hebben we vervolgens tot diep in de nacht wat Spaanse wijnflessen soldaat gemaakt. Dat schept een band. In de dagen erna hebben we hem niet meer gezien, want hij wilde even tot zichzelf komen, maar sinds eergister was hij er opeens weer. Zojuist hebben we afscheid genomen, want zijn camino houdt hier in Burgos op. Zondag vliegt hij weer terug naar huis.

Hier in Spanje zullen we deze twee vrienden niet meer zien, maar het zijn mooie korte en heftige vriendschappen die wellicht na de reis nog een vervolg krijgen.

Iedereen komt en gaat hier. En elke dag komen er nieuwe mensen bij – die de route weer oppakken waar ze hem de vorige keer hebben afgesloten – en gaan er mensen weg. Een Santiago familie is vormbaar en geen dag hetzelfde. Gelukkig is dat niet zo met onze familie in Nederland. Hoewel we alweer drie maanden onderweg zijn is die gelukkig hetzelfde gebleven. We kijken er dan ook weer naar uit om die over twee maanden te zien.

Voor meer informatie ga naar www.wereldzonderkopzorgen.nl

Sluiten