We ruiken de stal


Functie

WZK: Blog 14

Jaar

2014

Klant

BredaVandaag.nl

Geschreven door: Freek en Tim Haverman
Publicatiedatum: zondag 26 oktober 2014, BredaVandaag.nl


Portugal. Vier dagen geleden zijn we het laatste land van onze voetreis binnengelopen. Het is altijd weer even aanvoelen wat er anders is dan het vorige. Verschillen tussen ons en de lokale bewoners zijn er altijd wel – zo stond ik me van de week stevig in te smeren met zonnebrandcrème, terwijl een Portugese vrouw vlug haar huis binnen liep om haar winterjas te halen -, maar echt grote verschillen tussen Spanje en Portugal vielen niet meteen op.

Wel heb ik zelf last van een kleine dip. Want met nog twee weken te gaan, nog dertien wandeldagen, is het einde aardig in zicht. Vier volle maanden wandelen zijn aardig te voelen. Vier maanden elke nacht ergens anders slapen, wel of niet met snurkende mannen. Vier maanden lang alleen maar stokbrood en zuid-Europese gebakjes eten en elke dag 18 kilo op je rug meesleuren.
(de tekst gaat verder onder de video)

En dan het gevoel dat we er bijna zijn, bijna weer terug in Breda. Weer lekker koffie bij de Bommel, fietsen naar het Valkenberg en slenteren door de stad, met op de achtergrond de klanken van de Grote Kerk. Met dat heimwee-gevoel in het achterhoofd, kunnen dertien dagen nog lang duren.

Maar op dat soort momenten is het fijn dat je met zijn tweeën deze reis maakt. Want hoewel Tim ook zin heeft om daar (Cabo da Roca) aan te komen, heeft hij minder last van van ‘zware benen’. En dat is fijn. Want op deze momenten is hij er dan om even extra kracht te geven. En zo was het wel vaker de afgelopen maanden, ook andersom natuurlijk. Zo nu en dan zie je het even niet meer zitten en lijken die vijf kilometer eeuwig te duren.

Maar De benen zijn de wielen van geest en hoe raar het misschien ook klinkt, het lopen helpt ook om je gedachten weer te verzetten van het lopen. Lopen met een leeg hoofd, zonder pijntjes. We zullen het straks dan ook nog gaan missen, de harde wind, warme november-zon, de beweging en de vrijheid elke dag. Iets waar onze moeders thuis in Breda weer jaloers op zijn.

Dus eenmaal op gang besef ik me dan ook weer dat ik meer dan ooit moet genieten, nu met het einde zo dichtbij. Genieten van het hier en nu. Genieten van Portugal, de stokbroden en mijn backpack. Want hoewel we onze 2750 kilometer gister gepasseerd hebben (2750 kilometer was wat we verwacht hadden nodig te hebben om in Cabo da Roca aan te komen), hebben we nog 400 kilometer te gaan. Extra tijd, denk ik dan. En daar ben ik blij mee. Nog maar dertien dagen te gaan, maar het worden nog fantastische weken.

Voor meer informatie ga naar www.wereldzonderkopzorgen.nl









Sluiten