Afgelopen week hebben we afscheid genomen van onze driepersoonstent. Hoewel we de tent meerdere malen gebruikt hebben, na drie weken wandelen hadden we beide geen behoefte meer om ons mobiele ‘huis’ nog verder mee te nemen. Het opzetten van de tent was geen punt. Alleen de eerste keer – dit was een proefopzet in het Valkenberg – gaf wat problemen, maar als je eenmaal weet waar alles zit staat de tent binnen 5 minuten.

De eerste keer echt kamperen was in Kalmthout. Nog net voor het begon met regenen konden we in de achtertuin van twee vriendelijke Belgen de tent opzetten. Rugzakken in het midden, het is tenslotte een driepersoonstent, dan blijven ze in ieder geval goed droog.

Het bleef vervolgens de hele nacht regenen. En niet dat de druppels ontspannen het tentdoek raken en je langzaam wakker wordt. De druppels klaterden op het doek. En een tent voor drie personen bleek in de praktijk maar voor twee personen geschikt. Met twee rugzakken in het midden lagen wij tegen het tentdoek aangedrukt, waardoor de regen vrolijk naar binnen stroomt. U begrijpt, wij hebben een prima vertieft eerste nachtje kamperen gehad.
(de tekst gaat verder onder de video)

Natte tent en een Belgisch biertje
Omdat het de volgende ochtend nog steeds regent, pak je de tent nat in. De daaropvolgende nachten sliepen we bij couchsurfers en vrienden. Aangekomen in Grimbergen – vier dagen later – is de tent nog steeds zeiknat. En het weer op dat moment niet veel beter. Dus met een tweede, natte kampeernacht in het vooruitschiet gaan we de kroeg in.

Met goed wat glazen Grimbergen in de maag duiken we rond twee uur ’s nachts onze tent in. Net iets te vlug, waardoor we drie haringen de grond uit trekken en de halve tent instort. Het is wel droog. Dat dan weer wel.

Gewekt door een volle blaas stap ik ’s ochtends vluchtig de tent uit, met mijn blote voeten het natte gras in. Nog net weet ik een slak te ontwijken die onze voortent is binnengekropen. Enigszins rennend naar het toiletgebouw merk ik dat ik meer moet dan alleen maar plassen. En nee hoor, geen toiletpapier ter plekke. Vluchtig ren ik terug naar de receptie waar de chagrijnige campingbaas me uiteindelijk wel een toiletrol wil lenen. Heerlijk, nog geen vijf minuten wakker en nu al meer stress dan in de afgelopen zeven dagen bij elkaar. Eenmaal terug gekomen in de tent is de slak de tent ingekropen, waar Tim hem net iets te laat ontdekt heeft. May he Rest In Peace.

Het ding wordt zwaarder en zwaarder
De tent weer ingepakt, nog steeds vrij nat en dus een kilo zwaarder dan hij hoort te zijn, gaat deze terug de rugzak in van Tim. Omdat de tas van Tim al twintig kilo is kan die extra kilo er niet meer bij. En zonder tent wordt de rugzak vier kilo lichter. Toch het overwegen waard als je nog 2500 kilometer moet.

‘Weg ermee!’
De overnachting in Signey l’Abbaye (FR) geeft uiteindelijk de doorslag om de tent terug naar huis te sturen. Die dag lopen we voor de eerste keer meer dan dertig kilometer. Uitgeteld en met voeten vol blaren komen we aan op de gemeentecamping. Tent opgezet. Even het dorp in geweest. Gegeten. En dan vroeg naar bed. De uitgerolde campingmatjes lijken harder dan normaal en de tent nog kleiner, maar aan dat soort ongemakken zijn we ondertussen wel gewenst. De buren gaan gelukkig ook op tijd naar bed. Dan wordt het snel rustig.

Maar helaas, dwars door de dikke caravanmuur en onze net-niet geluidsdicht tentdoek komt het bulderende gesnurk van onze buurman. Om half vijf ’s ochtends vallen we eindelijk in slaap, om vervolgens drie uur later door een bloedhitte zon uit de tent te worden gebrand.

Zoals een vriend van mij ooit zei, Kamperen moet je leren, maar kamperen blijft creperen.

Voor meer informatie ga naar www.wereldzonderkopzorgen.nl