Laatst hadden we een fikse dag van 42.5 kilometer. Toen we de dag daarna het Franse echtpaar dat deze week hetzelfde einddoel had s middags weer tegen kwamen. Waar heb je vannacht geslapen vraagt de Fransman me. Op de kaart wijs ik het dorpje aan, vrij ver van waar gisterochtend elkaar voor het laatst gezien hadden. Zijn vinger gaat heen en weer tussen de dorpjes terwijl hij ons met grote ogen aankijkt. Ik zie hem balen. Ja, precies! Zover hebben wij gelopen.

Als wij het eerste slokje thee drinken zien we ze om de hoek gaan, op naar de volgende. Maar wat me toch het meest verbaast zijn de vrouwelijke wandelaars. Die spreken namelijk stiekem af dat ze allemaal hetzelfde eruit moeten zien. Ik weet niet waar en ik weet niet hoe, maar het kan niet anders dan dat ze vergaderingen houden. Een voor een hebben ze opgeschoren kapsels, lekker kort want dat is praktisch en een bril mag zeker niet ontbreken. Het liefst een fel gekleurde. Het enige wat je dan nog nodig hebt zijn net te dikke billen in een korte broek en volgens mij mag je dan meteen lid worden.

Maar je kan zeggen wat je wilt, ze zijn bijna altijd vrolijk. Als we savonds aan zijn gekomen staat de Fransman ons al op te wachten. Heb je al een slaapplek vraagt hij ons, wij schudden ons hoofd in het Frans van nee. Loop maar mee, ik heb al een goede gevonden. Hij toets een code in op het slot en de deur gaat piepend open.

Zo, dat was een lekker dagje. Nog voordat ik zit voel ik een vinger op mijn schouder tikken. Als ik mij omdraai staat de Fransman iets uit zijn zak te halen, het blijkt ook gemeten te hebben hoeveel hij vandaag gewandeld heeft. 40.3 Staat op de teller. Zonder een woord en een grote glimlach stopt hij het terug in zijn zak. Ja, precies! Lijkt hij te zeggen. Zoveel hebben wij gelopen ja. De trotsheid straalt er vanaf als hij aan tafel aanschuift.

Maar gelukkig is 40.3 nog geen 42.5 kilometer.

Voor meer informatie ga naar www.wereldzonderkopzorgen.nl